مقاله: نقش تاب آوری اجتماعی در بروز ناآرامی های اجتماعی؛ مطالعه موردی ناآرامی های پاییز 1401
نویسندگان
سید جواد حسینی : استاد یار علوم سیاسی و معارف اسلامی دانشگاه امام صادق (ع )
علیرضا محمدی : کارشناسی ارشد علوم سیاسی و معارف اسلامی دانشگاه امام صادق (ع )
ناشر: فصلنامه علمی جامعه شناسی سیاسی انقلاب اسلامی
چکیده
تاب آوری اجتماعی که به ظرفیت و توان افراد اجتماع, گروه های اجتماعی و جوامع در رویارویی و پیکار با شدائد و امکان برون رفت از مضایق اطلاق می گردد؛ با دیگر مفاهیم اجتماعی ارتباط یافته و ضمن اثرپذیری از آن ها و بر آن ها اثرگذار نیز می باشد. تحقیق حاضر با طرح این پرسش که «کاهش تاب آوری اجتماعی چه نقشی در بروز ناآرامی های پاییز 1401 در جمهوری اسلامی ایران داشته است؟», به کاوش در دستیابی به نقش کاهش تاب آوری اجتماعی در شکل گیری و بروز ناآرامی های پاییز 1401 در جمهوری اسلامی ایران پرداخته است. این پژوهش با بهره برداری از روش اسنادی به گردآوری داده های مرتبط پرداخته و با اتخاذ روش مطالعه موردی و در چارچوب تحلیل روندی به تحلیل داده های جمع آوری شده مبادرت ورزیده است. از آن رو که هدف تحقیق حاضر بررسی نقش تاب آوری اجتماعی در شکل گیری ناآرامی های اجتماعی پاییز 1401 در جمهوری اسلامی ایران است؛ اثر منفی مولفه های تاب آوری اجتماعی؛ هم چون سرمایه ی اجتماعی, مشارکت سیاسی, اعتماد عمومی, فشار تحریم های سیاسی و اقتصادی تحمیلی, بر سطح کیفی تاب آوری اجتماعی مورد توجه قرار گرفته است. نقصان مولفه های مذکور, از یک سو سطح کیفی تاب آوری اجتماعی را با کاهش مواجه ساخته و زمینه ساز خلق پاره ای از علل بروز ناآرامی های اجتماعی پاییز 1401 در جمهوری اسلامی گردیده است. از دیگر سو, مولفه های مذکور به همراهی روند کاهش تاب آوری اجتماعی پرداخته و به برآیند منفی تجمیع کاهش تاب آوری اجتماعی و نقصان مولفه های مطروحه یاری رسانیده است. از این روی انباشت تقلیل سطح کیفی کاهش تاب آوری اجتماعی و نقصان مولفه های تاب آوری اجتماعی نیز به آفرینش ناآرامی های اجتماعی یاری رسانیده است.
کلیدواژه: تاب آوری و تاب آوری اجتماعی و ناآرامی اجتماعی وایران
